Miranda kreeg vier jaar geleden te horen dat ze de ziekte van Parkinson heeft. Dat bracht haar op de weg van zen meditatie. Lees hier hoe ze probeert zenvol om te gaan met de ziekte van Parkinson.
Een rotsblok
“U heeft waarschijnlijk de ziekte van Parkinson”. “En, oh ja, het is ongeneeslijk”. “Er zijn medicijnen voor.” “Als de medicijnen aanslaan dan heeft u het”.
Bam! Die komt binnen.
Wat gebeurt er na zo’n mededeling? Nou, een heleboel.
Ontkenning met gedachtes als; ‘maar, ik heb altijd heel gezond en bewust geleefd en gegeten, ik ben nog veel te jong om Parkinson te krijgen.’ En-, ‘ze kunnen het op een scan niet aantonen, volgens de neuroloog, dus misschien heb ik het niet….’ Ook-, het ‘s morgens wakker worden met een onbestemd gevoel: ‘er was iets heel naars….oh ja, ik ben ongeneeslijk ziek. Dit wil ik niet!!!!!
Het voelde alsof er een rotsblok op mijn levenspad was gegooid, terwijl ik lekker aan het wandelen was. Halt! Wat nu?
Hoe nu verder?
Na de eerste schrik probeerde ik zo goed en zo kwaad als het ging mijn ‘-nieuwe-‘ leven op te pakken. Na een gevoel dat ik niets meer kon, kwamen de zingevingsvragen. Wat kan en wil ik met mijn leven? Het spirituele heeft altijd een rol in mijn leven gespeeld maar kwam nu centraler te liggen. Yoga en meditatie beoefende ik al vanaf mijn 30e levensjaar. Meditatie beoefende ik tijdens workshopdagen Zen meditatie en in mijn eentje maar nooit in een groep. In mijn zoektocht naar zingeving kwam ik via een vriendin terecht bij Zen.nl. Ik werd al gauw enthousiast om samen met anderen te mediteren. Geleidelijk aan keek ik eens om dat rotsblok heen om te zien wat er nog mogelijk was in mijn leven.
Bibberen
Parkinson is een stressgevoelige ziekte. Ik ontdek dat wanneer ik spanning of druk ervaar, ik direct de spanning in mijn lijf voel en begin te bibberen. Ik zeg wel eens gekscherend: ”voorheen bibberde ik van binnen, nu bibber ik van buiten.” Alles is voor iedereen zichtbaar en met dat besef kwam een gevoel van schaamte. Ik merk dat, wanneer ik een gedachte of gevoel daarover heb, mijn lijf juíst weer gaat bibberen. Als alles al zichtbaar is wat is dan de zin van verstoppen? Een uitspraak van Lao Zi luidt: ‘maak je druk om wat anderen van je vinden en je zult voor altijd hun gevangene zijn’. Dat ben ik niet van plan! Wat kan ik anders doen dan aanvaarden dat het zo is met mij en mijn lijf.
Zichtbaar
Fijn, mediteren in een groep. Maar, je bent ook zichtbaar. Niet dat iedereen naar mij zit te kijken, met zen knijp je een half oogje dicht, het voelde echter wel zo. Ik voelde dat er schaamte onder zat. ‘Ben ik goed zoals ik ben? Ook als ik zit te bibberen?’ Ik wil niemands gevangene zijn, toch? Dus stop met deze gedachtegang en bewandel een ander denkpaadje: ik mag er zijn met alles wat er is. ‘Zo, getackeld!’ Al blijft het wel opletten. Steeds opmerken wat ik denk. Mijn lijf helpt mij hierbij, want deze begint meteen te bibberen bij spannende gedachten en gevoelens. Tijdens zen meditatie merk ik, dat wanneer ik in de rust kom de tremor aan mijn rechterhand ook tot rust komt. Dank je wel lijf, voor je accuraatheid.
Zijn met wat er nu is
Elke kiezel of rotsblok op je levenspad vraagt om aandacht. Ik liep een bepaalde route en ergens, onbewust, verwachtte ik dat ik die route bleef volgen. Nu er een obstakel op mijn pad is verschenen, zal ik mijn route moeten aanpassen. Kan ik zijn met alles wat er is? Dat is een grote oefening. Alles omarmen: wat ik voel, wat ik denk en wat ik in mijn lichaam voel. Fijne ervaringen omarm ik moeiteloos, dat gaat bijna vanzelf. Minder fijne ervaringen is lastiger. Elke ochtend zodra ik ontwaak in mijn lichaam, ontwaak ik in een bibberend lichaam. Ik probeer er mee te zijn. Al slaap ik soms liever omdat ik me dan vrij voel van mijn lichaam. Ik leer om maatjes met mijn lichaam te worden, want het afwijzen heeft geen zin. Wel kan ik mijn lichaam ondersteunen met goede voeding en beweging. Op dit moment doe ik 3x per dag Qi gong oefeningen en wandel ik 2x per week 10 kilometer. We redden het wel samen, mijn lichaam en ik.
Wat leer ik van Zen?
Ik leer te zitten en te lopen met mijn lichaam zoals het nu is. Dat geeft mij een groter lichaamsbewustzijn. Denken en voelen zijn daar onlosmakelijk mee verbonden. Hoe voelt mijn lichaam en welke gedachten en gevoelens volgen daaruit? Ik leer ze op te merken en er geen verhalen aan te verbinden. Ik leer te zien en doen wat nodig is. Maar wat ik vooral leer is niet op de zaken vooruit te lopen. Steeds weer terug gaan naar wat er nu is.
Een handvat aanreiken
Ik voelde al gauw dat ik zen leraar wilde worden om mensen, juist ook met de ziekte van Parkinson, zen meditatie te leren. Om ze een handvat aan te reiken. Een andere dan: ‘het is ongeneeslijk´. Wanneer je deze boodschap krijgt, heb je twee keuzes: je denkt dit was het dan, niets meer aan te doen, je word inactief. Of je gaat, na de eerste schrik, kijken wat er nog wel mogelijk is met jouw leven. Om bewust te worden van je denken en voelen en te ervaren hoe je lichaam daar vervolgens op reageert. Hoe je met zen meditatie meer rust in je lichaam kunt creëren. Kortom, dat je een actieve bijdrage aan je lichaam en geest kunt leveren. ‘Je bent niet ziek. Je hebt op dit moment een ziekte’. Ik volg nu de 3 jarige opleiding tot zen leraar en hoop deze in 2024 af te ronden en te beginnen met lessen zen meditatie voor mensen met de ziekte van Parkinson.
Miranda Anderson
